دو سه سال پیش یه کارگری رفته بوده خونه مامان بابام که فکر کنم سقف ایوونو گچکاری کنه. میخواسته بره دستشوئی مامانم یا بابام دستشوئی رو بهش نشون میدن. یه سرکی میکشه توش بعد فورا عقب نشینی میکنه که "دستشوئی دیگه ندارین؟" میگن خوب چرا همینجا نمیری؟ میگه "آخه این یکی فرهنگیه"ل
من خیلی از این حرف این آقا خوشم اومده. واقعا هم باید از اول اصلا اسمش رو میذاشتن "توالت فرهنگی". خیلی بهش میاد. بعضیها که دیدم انقدر فرهنگیتشون زده بالا که توالتشون رو تبدیل کردن به یه چیزی بین اتاق انتظار دکتر و کتابخونه. یه طرفت یه میز کوچولو هست که روش پر از مجله های مختلفه که به صورت بادبزنی چیده شدن. اونور یک طبقه‌اس با چند تا کتاب روش. روی زمینش یه موکت خیلی نرمی داره که فقط دلت میخواد بخوابی روش برا خودت خرغلت بزنی. گلدون داره. آکواریوم داره. یه تیکه داره مثل جیوتی فری، که انواع و اقسام عطرها توش چیده شدن. اگه بیده هم داره که دیگه هیچی، فواره رومیزنی و میشینی صفا.ل
خلاصه یارو انگار هرچه در توانش بوده کرده که این مکان رو از توالتیت دور کنه و به فرهنگیت نزدیک.ل
این جور توالتا برام جالبن. مخصوصا اگه خونه یکی باشم که یک ذره حوصله‌ام سر رفته باشه و یارو یک همچین برنامه‌ای در توالتش اجرا کرده باشه، میرم اونتو یه مدت برای خودم میچرخم. صابونی بو میکنم. اگه گرده صابونی روش باشه یکی دو تا عطسه‌ای میکنم جگرم حال بیاد. مجله‌ای ورق میزنم. یک ذره کتابها رو (که به یک مناسبتی همیشه توشون یه پائولو کوئیلو هم هست) نگاه میکنم و خلاصه از این کارها.ل
اگه قرار باشه از خود توالت استفاده کنم ولی زیاد راه دستم نیسب. آخه همیشه یک ذره احساس میکنم که انگار مثلا توی اتاق خواب یه نفر نشسته‌م و یارو هر لحظه ممکنه در رو باز کنه بیاد تو که "اینجا چیکار میکنی؟"ل
توالت ایرونی ولی از همون اول که واردش میشی تکلیفت باهاش روشنه؛ اینجا توالت است، والسلام. هر کسی هم که میره اونتو فقط و فقط یک هدف داره. اونم اینه که هرچه سریعتر کارش رو بکنه و از اونجا بیاد بیرون. دیگه انتلک بازی و عطر ردیف کردن و موکت پهن کردن و مدتها اونجا نشستن و به قول پسر عموم، رویا کردن هم نداره. نداره که یعنی بنده توصیه نمیکنم.ل